|
Levensredders
mei 2018
Ze zijn er, zij die dag in dag uit hun uiterste best doen om als vrijwilliger of in dienstverband levens te redden. Of om hen in elk geval in een levensbedreigende situatie te begeleiden. Ze doen dit soms met gevaar voor eigen leven. Wat beweegt en bezielt hen om dit werk te doen met grote inzet, maar zonder zich erop te laten voorstaan? TGL lijkt het een goed idee om hen en hun inspiratie voor het voetlicht te halen. Ze komen voorbij, een hele rij: brandweerlieden, een ziekenhuispastor, politieagenten, militairen uit vredesmissies en hun aalmoezeniers, artsen zonder grenzen in oorlogsgebieden, een arts die vluchtelingen van de verdrinkingsdood redt, een verpleegkundige op de ambulancedienst en de intensive care, een medewerkster op de telefonische hulpdienst. Bij hun werk staat veel op het spel, het gaat om leven en dood. Vaak lukt het een leven te redden. Soms is een catastrofe niet af te wenden. Nu eens hebben de redders voldoening na een geslaagde actie, dan weer voelen ze zich machteloos, als de actie niet mocht baten. Het werk doet veel met de redders en ze hebben vaak nazorg nodig, te beginnen in hun team. Een goede balans tussen afstand en nabijheid is nodig bij deze taak, anders kun je eraan onderdoor gaan. Een louter ambtenarenbestaan wordt het nooit, zeker niet als je slecht nieuws moet brengen aan de nabestaanden of wanneer je zelf bijna het leven erbij hebt moeten laten. Levens redden kan van invloed zijn op je geloof en levensbeschouwing. Een geïnterviewde in dit nummer is daardoor almaar bezig met de vraag naar het lijden en het kwaad. Hij ziet God niet zozeer als ‘Opperredder’, wel als vonk om aangezet te worden zelf anderen te helpen. Een leven redden lijkt soms niet meer dan een druppel op een gloeiende plaat. Wat is één gered leven te midden van een wereld vol conflicten, oorlogen, aanslagen, natuurrampen, hongersnoden, moorden, ongelukken, dodelijke ziekten? Een oud joods gezegde luidt niettemin: wie één leven redt, redt de hele wereld. Wij kunnen niet zonder de levensredders. Zij maken bovendien duidelijk dat het neoliberale ideaal van de zelfredzame burger een illusie is. Mensen helpen voortdurend anderen in hun barre nood of worden zelf uit zo’n situatie gered. De levensredders wijden zich aan hun taak met een wonderlijke daadkracht en een opvallende bescheidenheid en nuchterheid. Net als de barmhartige Samaritaan, die we bij dezen wel de beschermheilige van alle levensredders mogen noemen. |